Τα παιδιά όπως και οι ενήλικες πενθούν την απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου.
Αντιλαμβάνονται την απουσία και αντιδρούν σε αυτήν, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εκφράζονται οι ενήλικες. Μάλιστα, τα παιδιά κατανοούν με διαφορετικό τρόπο τον θάνατο και αντιδρούν σε αυτόν ανάλογα το αναπτυξιακό στάδιο που βρίσκονται.
Πιο συγκεκριμένα τα παιδιά ηλικίας, έως 4 ετών, δεν αντιλαμβάνονται πλήρων την έννοια του θανάτου και τη μονιμότητα που έχει. Κυρίως εκδηλώνουν άγχος αποχωρισμού στην απουσία του αγαπημένου ατόμου είτε συμβαίνει για λίγες ώρες, είτε για πάντα. Ακόμα τα παιδιά έχουν την τάση να αποδίδουν τα γεγονότα σε ψυχολογικά κίνητρα. Για παράδειγμα πιστεύουν πως τα ίδια ευθύνονται με έναν τρόπο για ένα άσχημο συμβάν.
Τα παιδιά αυτής της ηλικιακής περιόδου δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους με τον λόγο, επομένως συχνά εκδηλώνονται με το σώμα τους. Μερικά από τα συμπτώματα που εκδηλώνουν είναι η απώλεια της όρεξης, ανήσυχος ύπνος, ενούρηση, προσκόλληση σε άτομα της οικογένειας, έντονη ευαισθησία σε ασθένειες.
Αντιλαμβάνονται την απουσία και αντιδρούν σε αυτήν, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εκφράζονται οι ενήλικες. Μάλιστα, τα παιδιά κατανοούν με διαφορετικό τρόπο τον θάνατο και αντιδρούν σε αυτόν ανάλογα το αναπτυξιακό στάδιο που βρίσκονται.
Πιο συγκεκριμένα τα παιδιά ηλικίας, έως 4 ετών, δεν αντιλαμβάνονται πλήρων την έννοια του θανάτου και τη μονιμότητα που έχει. Κυρίως εκδηλώνουν άγχος αποχωρισμού στην απουσία του αγαπημένου ατόμου είτε συμβαίνει για λίγες ώρες, είτε για πάντα. Ακόμα τα παιδιά έχουν την τάση να αποδίδουν τα γεγονότα σε ψυχολογικά κίνητρα. Για παράδειγμα πιστεύουν πως τα ίδια ευθύνονται με έναν τρόπο για ένα άσχημο συμβάν.
Τα παιδιά αυτής της ηλικιακής περιόδου δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους με τον λόγο, επομένως συχνά εκδηλώνονται με το σώμα τους. Μερικά από τα συμπτώματα που εκδηλώνουν είναι η απώλεια της όρεξης, ανήσυχος ύπνος, ενούρηση, προσκόλληση σε άτομα της οικογένειας, έντονη ευαισθησία σε ασθένειες.
Τα παιδιά 5 έως και 10 ετών αρχίζουν κατανοούν πιο ολοκληρωμένα την έννοια του θανάτου. Αρχικά, καταλαβαίνουν πως θάνατος σημαίνει αποχωρισμός και αυτό συνεπάγεται πως βιώνουν το αίσθημα της μοναξιάς. Ακόμα όταν δίνονται εξηγήσεις στο παιδιά πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως οι πεθαμένοι δεν κινούνται, δεν αισθάνονται, δεν έχουν σωματικές λειτουργίες και πως ο θάνατος είναι ένα καθολικό και μη αναστρέψιμο γεγονός, δηλαδή όλα τα έμψυχα όντα κάποια στιγμή πεθαίνουν.
Τα παιδιά αυτής της ηλικίας εκδηλώνουν συναισθηματικές διαταραχές για ένα χρονικό διάστημα. Μερικές από αυτές είναι: οι κλοπές, η άρνηση του σχολείου, ο έντονος εκνευρισμός και χαμηλή συγκέντρωση. ανησυχία μήπως χάσουν και άλλο αγαπημένο πρόσωπο, άγχος, θλίψη, μοναξιά, απώλεια όρεξης, δυσκολία στον ύπνο και στην τουαλέτα, έντονο κλάμα, απάθεια και ψυχρότητα.
Τρόποι για να υποστηρίξουν οι γονείς το παιδί που πενθεί:
•Να δείχνετε ενδιαφέρον και προσοχή σε αυτά που σας λέει.
•Απαντήστε του σε όλες τις δύσκολες ερωτήσεις που σας κάνει με ειλικρίνεια.
•Τονίστε του πως δεν ευθύνεται το ίδιο για αυτό που συνέβη.
•Εξηγήστε του πως μπορεί να γελά και να παίζει αυτή την περίοδο.
•Ρωτήστε με ποιο τρόπο θέλει να το στηρίξετε.
•Να του δίνετε κάποιο χώρο και χρόνο να εκδηλώνει τα δύσκολα συναισθήματα μόνο του, χωρίς να ενοχλείται.
•Προτρέψτε το να γράψει ή να φτιάξει κάτι στην ανάμνηση του αγαπημένου προσώπου που πέθανε.
•Να είστε δίπλα του με ζεστασιά, αγάπη, ειλικρίνεια και κατανόηση.
Πότε χρειάζεται η βοήθεια από τον ειδικό:
•Όταν το παιδί κατηγορεί έντονα τον εαυτό του.
•Όταν παραμελεί την εμφάνιση και το ντύσιμο του.
•Όταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα προτιμά να είναι απομονωμένο.
•Όταν για αρκετό καιρό αντιμετωπίζει δυσκολία με το φαγητό και τον ύπνο του.
•Όταν συμπεριφέρεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και δεν έχει καμία αντίδραση.
•Όταν επιμένει ο υπερβολικός θυμός και επιθετικότητα.
•Όταν παρουσιάζει σημάδια έντονης μελαγχολίας και θλίψης για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου