Κάθε εμπόδιο για καλό;

Μπορεί να εργάζομαι ως εργοθεραπεύτρια για περισσότερα από δέκα χρόνια και να έχω παρακολουθήσει δεκάδες σεμινάρια και διαλέξεις, αυτές τις μέρες όμως έχω έρθει απίστευτα κοντά με τα «παιδιά μου» , χάρη στους διοικούντες του υπουργείου Υγείας. Νιώθω πραγματικά σαν ένα από αυτά, για τους λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.

Κατακλύζομαι από ποικίλα συναισθήματα, θέλω τόσο πολύ να τα εκφράσω, όπως όμως και τα «παιδιά μου», δεν βρίσκω τον τρόπο να το κάνω. Αφορμή είναι οι πρόσφατες αλλαγές στην ειδική αγωγή που προωθεί το υπουργείο. Ως νέος άνθρωπος, είμαι υπέρ των αλλαγών, αρκεί όμως να έχουν νόημα και να γίνονται προς το καλύτερο. Ή έστω προς το συμφέρον της πλειοψηφίας κι ας θίγονται τα συμφέροντα κάποιων λίγων. Έλα όμως που ο λόγος στη δημόσια διαβούλευση γίνεται αποκλειστικά για τα συμφέροντα, ενώ πρώτα από όλα θα έπρεπε να μιλάμε για το εάν επιθυμούμε ή όχι να δώσουμε μια ευκαιρία στη ζωή σε έναν σε κάθε 68 συμπολίτες μας. Μία στατιστική που δεν είδα σε κανένα σημείο να αναφέρεται από το υπουργείο. Άγνοια ή συμφέρον;

Προκειμένου να συμβεί αυτό, οι προτεινόμενες αλλαγές θα πρέπει να γίνουν από ειδικούς που γνωρίζουν πέντε πράγματα. Δυστυχώς, στην Ελλάδα «ειδικοί» συνήθως είναι κάποιοι υψηλά αμειβόμενοι «δικοί» μας άνθρωποι (σύμβουλοι) που ελάχιστη σχέση έχουν με το προς συζήτηση θέμα. Αυτό ισχύει και σε αυτή την περίπτωση, όπως αποδεικνύεται όχι μόνο από τη λανθασμένη ορολογία που αναφέρουν οι περισσότεροι επικριτές, αλλά από το γεγονός ότι οι προτάσεις δείχνουν παντελή άγνοια γύρω από τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ παιδιού και θεραπευτή. Ο θεραπευτής δεν είναι σοκολάτα που μπορείς να την αγοράσεις από το περίπτερο της γειτονιάς ή από κάποιο άλλο περίπτερο, λίγο πιο μακριά, επειδή εκεί είναι φθηνότερη. Ο θεραπευτής είναι εκείνος που καλείται να «ξεκλειδώσει» το παιδί, προκειμένου αυτό να συνεργαστεί μαζί του. Η συνεργασία του παιδιού δεν είναι κάτι που μπορεί να επιβάλλει με το έτσι θέλω ο υπουργός και σίγουρα δεν ορίζεται σε γεωγραφικά όρια νομών, δήμων ή συνοικιών. Η συνεργασία ενός παιδιού απαιτεί αγώνα και είναι κάτι που πρέπει να κερδηθεί. Δεν χαρίζεται σε γνωστούς και φίλους όπως χαρίζονται οι καρέκλες των υπουργών, των υφυπουργών και των διοικητών των διαφόρων οργανισμών. 

Η τσάμπα μαγκιά και οι τραμπουκισμοί δεν θα κάνουν ένα παιδί να συνεργαστεί. Ούτε οι υποσχέσεις και τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα. Η εμπειρία και η ικανότητα ενός θεραπευτή παίζει μεγάλο ρόλο και καλώς ή κακώς συμβάλλει στην πρόοδο που θα κάνει (ή δεν θα κάνει) ένα παιδί. Γι’ αυτό οι ενσυνείδητοι θεραπευτές δεν μένουν σε ένα πτυχίο που πήραν κάποτε από μια σχολή, αλλά αναβαθμίζουν διαρκώς τις γνώσεις και την εξειδίκευσή τους. Είναι αναγκαίο κακό στο οποίο πρέπει να επενδύσουμε ότι απομένει από τα 1,23 ευρώ της υπέρογκης (σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας) αμοιβής μας. Αφού βέβαια αφαιρέσουμε τους φόρους εισοδήματος, τις εισφορές επιτηδεύματος, τις έκτακτες εισφορές και τις ασφαλιστικές εισφορές, εάν δεν ξεχνάω κάποια άλλη εισφορά που πηγαίνει υπέρ της βουλευτικής αποζημίωσης των περίπου 15.000 ευρώ ανά μήνα.

Σε μία επιτροπή ειδικών για τη συζήτηση του θέματος θα έπρεπε να υπάρχουν στελέχη του υπουργείου, θεραπευτές όλων των ειδικοτήτων, επιχειρηματίες, οπωσδήποτε όμως και αντιπροσωπεία γονέων. Μόνο έτσι θα μπορέσει να εξασφαλιστεί η αντιμετώπιση του θέματος από όλες τις πλευρές και να ακουστούν όλες οι απόψεις. Και βέβαια, όσοι κληθούν να συμμετάσχουν θα πρέπει να επιλεγούν με βάση την εμπειρία τους και όχι με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις ή τον αριθμό των like που έχουν στο facebook.

Μακάρι να μπορούσα να προτείνω λύσεις που να καλύπτουν όλες τις πλευρές, αυτό όμως είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει σε μία ανάρτηση. Το βέβαιο είναι πως αν χωριστούμε σε 15 στρατόπεδα, με στόχο να εξοντώσει ο ένας τον άλλο, θα γίνουμε Game of Thrones. Αντί να χάσουμε όλοι, δεν θα ήταν καλύτερα να συνεργαστούμε και να κερδίσουμε όλοι από κάτι; Αποτελεσματικότερη διάθεση κονδυλίων από το υπουργείο, καλύτερες θεραπείες για τα παιδιά, λιγότερη ταλαιπωρία για τους γονείς και καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους θεραπευτές;

Γι’ αυτό έβαλα το ερωτηματικό στον τίτλο. Μπορούμε να μαλλιοτραβιόμαστε έως το τέλος Φεβρουαρίου ή έως το 2020, το 2030... Τι 30, τι 40 , τι 50. Έλα μωρέ τώρα, την καρέκλα να μην χάσουμε. Τι κι αν μερικές χιλιάδες παιδιά θα καταλήξουν στα αζήτητα; Το θέμα δεν πουλάει τόσο, σιγά μην ασχοληθούν οι εφημερίδες και τα κανάλια. Μόλις ξαναξεχάσει να ντυθεί η Kim Kardashian, όλα τα μέσα θα ασχολούνται με την απουσία του εσωρούχου της. Βροχή τα like στο facebook. Κανείς όμως δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τον Γιωργάκη που θα μπορούσε να ενταχθεί πλήρως και να γίνει ένα λειτουργικό μέλος της κοινωνίας μας, αλλά για 50 ή 100 ευρώ το μήνα αποφασίσαμε να του γυρίσουμε την πλάτη.

Υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Να αφαιρέσουμε το ερωτηματικό από τον τίτλο και με την ευκαιρία της διαβούλευσης να προσθέσουμε στο διάλογο όλα αυτά τα θέματα με τα οποία δεν έχει ασχοληθεί κανείς τα τελευταία 20 χρόνια και στα οποία θα πρέπει κάποτε να δοθεί μια λύση.

Εύχομαι όλη αυτή η αναταραχή να οδηγήσει σε ουσιαστικό διάλογο μεταξύ όλων των ενδιαφερομένων πλευρών και να έχει ως αποτέλεσμα την ορθότερη, αποτελεσματικότερη και δικαιότερη λειτουργία του συστήματος. Ας επιλέξουμε για μία φορά το συμφέρον των παιδιών και ας το κάνουμε αυτό πράξη. Δικαίωμα στη ζωή έχουν όλα τα παιδιά, όχι μόνο αυτά που εμφανίζονται στα σόου των καναλιών ή στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. 

Ελιζιάννα Χριστοδούλου, Παιδιατρική Εργοθεραπεύτρια