" Όταν
ήμουν μικρή, πολύ πριν λάβω τη διάγνωση για ΔΕΠΥ, με θεωρούσαν δύσκολο παιδί.
Ήμουν συχνά νευρική και αναστατωμένη, δίχως εμφανή αιτία, σύμφωνα με τους
ενήλικες του περιβάλλοντός μου. Υπήρχαν διάφορες αιτίες που πυροδοτούσαν τις
κρίσεις μου: να με λούζουν ή να μου στεγνώνουν τα μαλλιά, να μου δίνουν
ασπιρίνη για παιδιά (είχε απαίσια γεύση), να περπατάω στο γρασίδι ή την άμμο
ξυπόλητη, να πηγαίνω στον οδοντίατρο", περιγράφει η Terry Matlen, συγγραφέας του άρθρου.