Το παιδί ως κοινωνικό πλάσμα αισθάνεται έντονα την ανάγκη να είναι «κάτι» μέσα στην ομάδα, για να εισπράττει και το ανάλογο αίσθημα ασφάλειας. Από τα πρώτα παιδικά του χρονια προσπαθεί να βρει τρόπους να χειριστεί το εσωτερικό και το εξωτερικό του περιβάλλον.
Πειραματίζεται με συμπεριφορές και από τα αποτελέσματά τους καταλήγει σε συμπεράσματα, τα οποία δεν εκφράζει βεβαίως, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι και οριστικά. Διδάσκεται από τις δοκιμές και τα λάθη του και επαναλαμβάνει τη συμπεριφορά, που του δίνει το αίσθημα πως βρήκε τη θέση του, ενώ εγκαταλείπει αυτήν, που το κάνει να νιώθει απ’ έξω, «παραγκωνισμένο».
Πειραματίζεται με συμπεριφορές και από τα αποτελέσματά τους καταλήγει σε συμπεράσματα, τα οποία δεν εκφράζει βεβαίως, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι και οριστικά. Διδάσκεται από τις δοκιμές και τα λάθη του και επαναλαμβάνει τη συμπεριφορά, που του δίνει το αίσθημα πως βρήκε τη θέση του, ενώ εγκαταλείπει αυτήν, που το κάνει να νιώθει απ’ έξω, «παραγκωνισμένο».