30 Ιαν 2017

Κάθε εμπόδιο για καλό;




Μπορεί να εργάζομαι ως εργοθεραπεύτρια για περισσότερα από δέκα χρόνια και να έχω παρακολουθήσει δεκάδες σεμινάρια και διαλέξεις, αυτές τις μέρες όμως έχω έρθει απίστευτα κοντά με τα «παιδιά μου» , χάρη στους διοικούντες του υπουργείου Υγείας. Νιώθω πραγματικά σαν ένα από αυτά, για τους λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.

Κατακλύζομαι από ποικίλα συναισθήματα, θέλω τόσο πολύ να τα εκφράσω, όπως όμως και τα «παιδιά μου», δεν βρίσκω τον τρόπο να το κάνω. Αφορμή είναι οι πρόσφατες αλλαγές στην ειδική αγωγή που προωθεί το υπουργείο. Ως νέος άνθρωπος, είμαι υπέρ των αλλαγών, αρκεί όμως να έχουν νόημα και να γίνονται προς το καλύτερο. Ή έστω προς το συμφέρον της πλειοψηφίας κι ας θίγονται τα συμφέροντα κάποιων λίγων. Έλα όμως που ο λόγος στη δημόσια διαβούλευση γίνεται αποκλειστικά για τα συμφέροντα, ενώ πρώτα από όλα θα έπρεπε να μιλάμε για το εάν επιθυμούμε ή όχι να δώσουμε μια ευκαιρία στη ζωή σε έναν σε κάθε 68 συμπολίτες μας. Μία στατιστική που δεν είδα σε κανένα σημείο να αναφέρεται από το υπουργείο. Άγνοια ή συμφέρον;