21 Ιουλ 2011

Εργοθεραπεία και Αισθητηριακή Ολοκλήρωση



Οι αισθητηριακές εμπειρίες περιλαμβάνουν την αφή, την κίνηση, την σωματική ενημερότητα, την γεύση, την όραση, την ακουστική αίσθηση και την έλξη της βαρύτητας. Η διαδικασία του εγκεφάλου για οργάνωση και ερμηνεία αυτών των πληροφοριών λέγεται αισθητηριακή ολοκλήρωση. Η αισθητηριακή ολοκλήρωση παρέχει κρίσιμα θεμέλια για επόμενη και πιο σύνθετη μαθήση και συμπεριφορα.

Για τα περισσότερα παιδιά, η αισθητηριακή ολοκλήρωση αναπτύσσεται στην πορεία μιας συνηθισμένης παιδικής ηλικίας. Η δεξιότητα του κινητικού προγραμματισμού ειναι ένα φυσικό αποτέλεσμα της διαδικασίας, όπως είναι και η ικανότητα της προσαρμογής στα εισερχόμενα ερεθίσματα. Αλλά για μερικά παιδιά, η αισθητηριακή ολοκλήρωση δεν αναπτύσσεται όσο αποτελεσματικά θα χρειαζόταν. Όταν η διαδικασία είναι διαταραγμένη μπορεί να παρουσιαστεί ένας αριθμός προβλημάτων στην μάθηση, την ανάπτυξη ή την συμπεριφορα. Η αισθητηριακή ολοκλήρωση χρειάζεται για να εκτελεστούν οι δεξιότητες της αυτοεξυπηρέτησης, της κοινωνικότητας, της κίνησης και της εκπαίδευσης.

Δραστηριότητα: Κουμπαράς

 ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ

Μια εύκολη και ανέξοδη δραστηριότητα για παιδιά από ενός έως τριών ετών. Χρησιμοποιήστε ένα άδειο κουτί από καφέ με πλαστικό καπάκι, στο οποίο θα κάνετε μια εγκοπή - μακρόστενη τρύπα για να μπαίνουν οι πλαστικές μάρκες ή τα κέρματα. Σκοπός είναι να τοποθετήσει όλες τις μάρκες, μία προς μία μέσα στο κουτί.

Ορολογία: Ιδιοδεκτικό σύστημα







Τι είναι το ΙΔΙΟΔΕΚΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ?



Pictureka!

Για iPhone, iPad, iPod Touch
Ηλικίες: 3 και πάνω

Τι είναι: Μια ηλεκτρονική έκδοση του γνωστού παιχνιδιού βρες τι δεν ταιριάζει.  Το παιχνίδι πωλείται και ως επιτραπέζιο. Οι παίκτες πρέπει να εντοπίσουν τα αντικείμενα που ανήκουν σε μία συγκεκριμένη ομάδα, πχ. "μουσικά όργανα" ή "αιχμηρά αντικείμενα".

Γιατί μας αρέσει: Ένα φανταστικό παιχνίδι για να παίξει κανείς με το παιδί του. Βοηθάει το παιδί να μαθαίνει σε τι μοιάζουν και σε τι διαφέρουν τα αντικείμενα που συναντά στην καθημερινότητά του. Αν και οι δημιουργοί του δεν το παρουσιάζουν ως εκπαιδευτικό, βοηθά αρκετά την εκπαίδευση του παιδιού.




Μία απλούστερη δωρεάν παραλλαγή αυτού του παιχνιδιού θα βρείτε εδώ

Ρομπότ μαθαίνει στα αυτιστικά παιδιά τα συναισθήματα

Η Ιντεν, ένα αυτιστικό κοριτσάκι συνήθιζε να απομακρύνεται όταν τα άλλα παιδιά της κρατούσαν το χέρι ή την αγκάλιαζαν. Αλλά εφέτος, το 4χρονο κορίτσι άρχισε να παίζει με τον Κάσπαρ, ένα φιλικό ρομπότ, που της μαθαίνει για τα συναισθήματα και τη φυσική επαφή και μπορεί πια να αγκαλιάζει και η ίδια τους άλλους.


«Είναι πολύ περισσότερο τρυφερή με τις φίλες της τώρα και θα κάνει ακόμη και την πρώτη κίνηση για μία αγκαλιά», δηλώνει η μητέρα της.
Το μικρό κορίτσι πηγαίνει σε ένα νηπιαγωγείο για αυτιστικά παιδιά στο βόρειο Λονδίνο, όπου ερευνητές φέρνουν ένα ρομπότ, στο μέγεθος ενός μικρού παιδιού μία φορά την εβδομάδα.
Τα παιδιά, ο αυτισμός των οποίων κυμαίνεται από ήπια έως σοβαρή μορφή, παίζουν με το ρομπότ περίπου 10 λεπτά συνοδεία ενός επιστήμονα, που ελέγχει το ρομπότ με τηλεκοντρόλ.
Το ρομπότ με το όνομα Κασπάρ είναι προγραμματισμένο να κάνει πράγματα όπως να χαμογελά, να γελά, να συνοφρυώνεται, να κλείνει το μάτι του και να ανοίγει την αγκαλιά του. Κατασκευάστηκε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Χέρτφορντσιρ, με κόστος περίπου 2.100 δολάρια.
Υπάρχουν αρκετές εκδοχές του Κασπάρ, μεταξύ αυτών μία εξελιγμένη που μπορεί να παίζει Nintendo Wii. Το ρομπότ βρίσκεται ακόμη σε πειραματική φάση και οι ερευνητές ελπίζουν ότι μία ημέρα θα μπορέσει να κατασκευαστεί μαζικά έναντι λίγων εκατοντάδων δολαρίων.
«Τα παιδιά με αυτισμό δεν επικοινωνούν καλά με τους ανθρώπους γιατί δεν καταλαβαίνουν τις εκφράσεις του προσώπου», δηλώνει ο ερευνητής Μπεν Ρόμπινς, που ειδικεύεται στην εργασία με αυτιστικά παιδιά.
«Τα ρομπότ είναι πολύ πιο ασφαλή για αυτά διότι υπάρχουν λιγότερα, που πρέπει να ερμηνεύσουν και είναι πολύ προβλέψιμα».
Οι λειτουργίες του Κασπάρ είναι συγκεκριμένες: λέει «γεια σου, το όνομα μου είναι Κασπάρ. Ας παίξουμε μαζί», γελάει όταν ακουμπούν τα χέρια ή τα πόδια του, κουνάει τα χέρια του πάνω κάτω ή κρύβει το πρόσωπό του με τα χέρια του και φωνάζει πως πονάει όταν τον χτυπούν δυνατά, αντιδράσεις με τις οποίες τα παιδιά έχουν αρχίσει σιγά σιγά να εξοικειώνονται και να τις εκφράζουν από μόνα τους.

Πηγή

Βρεφική όραση με όριο ταχύτητας

Τα μωρά ως την ηλικία των 15 μηνών δεν αντιλαμβάνονται τις γρήγορα εναλλασσόμενες εικόνες





Όραση περιορισμένης ταχύτητας έχουν τα μωρά ως την ηλικία των 15 μηνών, καθώς δεν αντιλαμβάνονται τις γρήγορα εναλλασσόμενες εικόνες όπως οι ενήλικες, σύμφωνα με νέα μελέτη αμερικανών ειδικών από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ντέιβις.
Προς μεγάλη τους έκπληξη οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι παρά το γεγονός ότι τα μικρά παιδιά μπορούν να διακρίνουν κινήσεις και φωτεινές αναλαμπές, δεν έχουν τη δυνατότητα να εστιάζουν σε συγκεκριμένα αντικείμενα ή άτομα κατά τη γρήγορη εναλλαγή σκηνών. Παρατήρησαν μάλιστα ότι η οπτική τους αντίληψη είναι 10 φορές πιο αργή σε σχέση με εκείνη των ενηλίκων.

«Η εμπειρία της όρασης ενός βρέφους ως προς τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω του είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη ενός ενήλικα» εξηγεί η ερευνήτρια Φαράζ Φαρζίν από το Center for Mind and Brain, του πανεπιστημίου.
Τα μωρά δεν διαθέτουν πλήρεις οπτικές ικανότητες με τη γέννησή τους. Ο εγκέφαλός τους αναπτύσσει σταδιακά την ικανότητα της εκλεπτυσμένης όρασης για την κατάκτηση του κόσμου.
Ακόμα και ο ενήλικος εγκέφαλος έχει όριο ταχύτητας ως προς την αντίληψη των οπτικών ερεθισμάτων, τονίζουν οι επιστήμονες μέσα από δημοσίευσή τους στο επιστημονικό έντυπο «Psychological Science». Συγκεκριμένα, δεν μπορεί να αναγνωρίσει μεμονωμένες αλλαγές που συμβαίνουν σε ταχύτητες μεγαλύτερες των 50-70 χιλιοστών του δευτερολέπτου.
«Ραντάρ» στην όραση
Στο πλαίσιο της μελέτης, οι ειδικοί μέτρησαν την ταχύτητα της κίνησης των ματιών μωρών ηλικίας 6-15 μηνών την ώρα που τους έδειχναν τέσσερα τετράγωνα. Η εικόνα των τριών τρεμόπαιζε από το μαύρο προς το λευκό και κατέληγε και πάλι στο μαύρο, ενώ το τέταρτο τετράγωνο ακολουθούσε αντίθετη φορά (λευκό-μαύρο-λευκό) με στόχο να τους τραβήξει την προσοχή.
Η κίνηση των ματιών των παιδιών έδειξε ότι δεν αφιέρωναν περισσότερο χρόνο για την παρατήρηση του «διαφορετικού» τετραγώνου, γεγονός που σημαίνει ότι απλά δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν τη διαφορετικότητά του.
«Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο μικρής ανάλυσης ήταν τελικά η όραση τους» αναφέρει η Φαρζίν.