Προσκόλληση είναι ένας όρος που εισήγαγε στην ψυχολογική θεωρία και έρευνα ο Βρετανός ψυχίατρος John Bowlby το 1958. Αναφέρεται στη σταθερή σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο παιδί και στην μητέρα του ή /και προς αλλά πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντος που το περιποιούνται και το φροντίζουν. Πρόκειται για έναν ισχυρό δεσμό για μια σαφή επιλεκτική προτίμησή για τα πρόσωπα αυτά. Η σχέση αυτή εμπεριέχει έντονα συναισθήματα και θυμικές αντιδράσεις, επίσης αντέχει και διατηρείται στο πέρασμα του χρόνου: το άτομο δείχνει τα θετικά του συναισθήματα προς τα πρόσωπα αυτά σε σταθερή βάση.
Η προσκόλληση είναι η πρώτη διαπροσωπική σχέση που διαμορφώνει το άτομο, γι' αυτό και οι επιπτώσεις στην περαιτέρω συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη είναι σημαντικές. Οι ψυχαναλυτικοί θεωρούν την πρώτη αυτή διαπροσωπική σχέση παιδιού και μητέρας ως το πρωτότυπο επάνω στο οποίο διαμορφώνονται όλες οι μετέπειτα διαπροσωπικές σχέσεις του ατόμου.
Στο λειτουργικό – πραξιακό επίπεδο η προσκόλληση γίνεται φανερή σε όλες εκείνες τις διάφορες ενέργειες του παιδιού που δείχνουν έντονη επιθυμία να είναι κοντά στο πρόσωπο αυτό, καθώς και έντονη δυσφορία στον αποχωρισμό από αυτό, και να το εκδηλώνει, π.χ κλαίγοντας όταν το αφήνει κάτω και αντίστοιχα να ηρεμεί και να νιώθει χαρά όταν το παίρνει αγκαλιά, να χαμογελάει επιλεκτικά, να σπεύδει για προστασία όταν νιώθει ότι κινδυνεύει, να επιδιώκει να διατηρεί μαζί του συνεχώς απτική η τουλάχιστον οπτική επαφή κ.α.
Παραιτείται μια γενική αναπτυξιακή διάφορα στον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η προσκόλληση: αρχικά οι εκδηλώσεις προσκόλλησης επιδιώκουν κυρίως τη σωματική εγγύτητα και επαφή ενώ αργότερα αποβλέπουν στην εξασφάλιση της επιδοκιμασίας και της προσοχής του άλλου προσώπου. Δυο από τις πιο χαρακτηριστικές αντιδράσεις προσκόλλησης του βρέφους είναι, το άγχος για τα ξένα πρόσωπα που εμφανίζεται στον έβδομο μήνα και το άγχος του αποχωρισμού που εμφανίζεται στο τέλος του πρώτου έτους.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου