Το συναίσθημα του θυμού προκαλεί φόβο και στα παιδιά και στους γονείς, επειδή συνήθως συνοδεύει μια σύγκρουση, μια κρίση, ένα περιστατικό που δυσκολεύονται να το διαχειριστούν. Όμως, το συναίσθημα του θυμού των παιδιών μπορεί πραγματικά να αποτελέσει μια ευκαιρία για σωστή διαπαιδαγώγηση. Είναι ένα από τα πιο λειτουργικά συναισθήματα όταν αξιοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο.
Είναι σημαντικό να καταλάβουν οι γονείς, ότι η έκφραση θυμού από το παιδί αποτελεί κάτι διαφορετικό από μια πρόκληση της εξουσίας τους. Ο θυμός τους είναι πραγματικός και αφορά ένα συγκεκριμένο περιστατικό. Δεν αποτελεί μια απόδειξη της ανικανότητας του γονιού, ούτε αντιπροσωπεύει απλώς «μια ακόμη αναθεματισμένη ικανότητα που πρέπει να τακτοποιήσουμε». Αν καταγραφεί με αυτό τον τρόπο, αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι πολύ πιο δύσκολο να διαχειριστεί από το γεγονός που το πυροδότησε.
Εξίσου σημαντικό είναι η πλήρης αποδοχή χωρίς όρους των συναισθημάτων των παιδιών. Η αποδοχή όλων των συναισθημάτων δεν σημαίνει αποδοχή όλων των συμπεριφορών. Το παιδί πρέπει να γνωρίζει και να κατανοεί σαφέστατα τις συνέπειες της κακής συμπεριφοράς. Όμως, πρέπει τα παιδιά – και οι γονείς – να αντιληφθούν ότι το να είναι θυμωμένα δε σημαίνει ότι έχουν κακό χαρακτήρα ή ότι μισούν το πρόσωπο με το οποίο έχουν θυμώσει. Τα παιδιά θεωρούν ότι η κακή διάθεση είναι συνώνυμη του κακού παιδιού. Έτσι, προσπαθούν να κάνουν ότι μπορούν για να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους. Γίνονται ειδήμονες στην απόκρυψη και την παρασιώπηση. Ακόμη περισσότερο, κάνουν ό,τι μπορούν για να μην αισθάνονται. Πρέπει να καταλάβουν ότι το πρόβλημα δεν είναι τα συναισθήματα τους, αλλά η κακή συμπεριφορά τους.
Έτσι, προχωρώντας οι γονείς πέρα από την αποδοχή, βάζουν όρια στην ανάρμοστη συμπεριφορά και διδάσκουν στα παιδιά πώς να χειρίζονται τα συναισθήματά τους, πώς να βρίσκουν τις κατάλληλες διεξόδους και πώς να λύνουν τα προβλήματά τους.
Είναι σημαντικό να καταλάβουν οι γονείς, ότι η έκφραση θυμού από το παιδί αποτελεί κάτι διαφορετικό από μια πρόκληση της εξουσίας τους. Ο θυμός τους είναι πραγματικός και αφορά ένα συγκεκριμένο περιστατικό. Δεν αποτελεί μια απόδειξη της ανικανότητας του γονιού, ούτε αντιπροσωπεύει απλώς «μια ακόμη αναθεματισμένη ικανότητα που πρέπει να τακτοποιήσουμε». Αν καταγραφεί με αυτό τον τρόπο, αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι πολύ πιο δύσκολο να διαχειριστεί από το γεγονός που το πυροδότησε.
Εξίσου σημαντικό είναι η πλήρης αποδοχή χωρίς όρους των συναισθημάτων των παιδιών. Η αποδοχή όλων των συναισθημάτων δεν σημαίνει αποδοχή όλων των συμπεριφορών. Το παιδί πρέπει να γνωρίζει και να κατανοεί σαφέστατα τις συνέπειες της κακής συμπεριφοράς. Όμως, πρέπει τα παιδιά – και οι γονείς – να αντιληφθούν ότι το να είναι θυμωμένα δε σημαίνει ότι έχουν κακό χαρακτήρα ή ότι μισούν το πρόσωπο με το οποίο έχουν θυμώσει. Τα παιδιά θεωρούν ότι η κακή διάθεση είναι συνώνυμη του κακού παιδιού. Έτσι, προσπαθούν να κάνουν ότι μπορούν για να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους. Γίνονται ειδήμονες στην απόκρυψη και την παρασιώπηση. Ακόμη περισσότερο, κάνουν ό,τι μπορούν για να μην αισθάνονται. Πρέπει να καταλάβουν ότι το πρόβλημα δεν είναι τα συναισθήματα τους, αλλά η κακή συμπεριφορά τους.
Έτσι, προχωρώντας οι γονείς πέρα από την αποδοχή, βάζουν όρια στην ανάρμοστη συμπεριφορά και διδάσκουν στα παιδιά πώς να χειρίζονται τα συναισθήματά τους, πώς να βρίσκουν τις κατάλληλες διεξόδους και πώς να λύνουν τα προβλήματά τους.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου