Τα παιδιά δεν μπορούν να αρθρώσουν τα συναισθήματά τους με λέξεις και έτσι τις περισσότερες φορές, το κλάμα τους, είναι γι’ αυτά το «μέσο» να μας δώσουν να καταλάβουμε τι τους συμβαίνει.
Νευριάζουν, θυμώνουν, λυπούνται, νιώθουν ότι αδικούνται, πονάνε, φοβούνται και όλα αυτά τα συναισθήματα τα εκφράζουν με το κλάμα.
Γι’ αυτό και οι γονείς δεν πρέπει να τα μαθαίνουν ότι το κλάμα δεν είναι αποδεκτό. Το «μην κλαίς», όπως και άλλες παρόμοιες εκφράσεις που όλοι μας έχουμε πει, όπως «μη στεναχωριέσαι», «μην είσαι μωρό», «μην φοβάσαι» κλπ, στην πραγματικότητα ενοχοποιεί τα συναισθήματα των παιδιών, που το ζητούμενο είναι να εκφράζονται.
Νευριάζουν, θυμώνουν, λυπούνται, νιώθουν ότι αδικούνται, πονάνε, φοβούνται και όλα αυτά τα συναισθήματα τα εκφράζουν με το κλάμα.
Γι’ αυτό και οι γονείς δεν πρέπει να τα μαθαίνουν ότι το κλάμα δεν είναι αποδεκτό. Το «μην κλαίς», όπως και άλλες παρόμοιες εκφράσεις που όλοι μας έχουμε πει, όπως «μη στεναχωριέσαι», «μην είσαι μωρό», «μην φοβάσαι» κλπ, στην πραγματικότητα ενοχοποιεί τα συναισθήματα των παιδιών, που το ζητούμενο είναι να εκφράζονται.
Προτρέποντας το λοιπόν να μη κλαίει, μη φοβάται κ.οκ, του στέλνουμε το μήνυμα ότι τα συναισθήματά του δεν είναι έγκυρα!
Αντί να του αρνείστε τα συναισθήματά του, αναγνωρίστε τα! Πως; Βρείτε το πρόβλημα του κλάματός του ή της στεναχώριας του, πείτε το και αντικρούστε το! Παραδείγματος χάρη, αν το μικρό σας κλαίει επειδή έγινε μια παρεξήγηση με ένα φίλο του, πείτε του: «ναι είναι πραγματικά απογοητευτικό που ο φίλος σου δεν ήθελε να παίξετε μαζί, αλλά…» ή αν κλαίει επειδή κάτι φοβήθηκε πείτε του: «ναι καταλαβαίνω πως νιώθεις, όμως δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι επειδή…».
Τονίστε του ότι αντιλαμβάνεστε τους λόγους του κλαματός του, δώστε του εναλλακτικές και διαβεβαιώστε το ότι είστε κοντά του για να του παράσχετε την απαιτούμενη ασφάλεια.
Ονομάζοντας τα πραγματικά συναισθήματά του, του δίνετε την ευκαιρία να εκφραστεί και αυτό αποτελεσματικά καθώς μεγαλώνει και να ωριμάσαι συναισθηματικά.
Δοκιμάστε το.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου