Πέρασα από όλα τα στάδια. Έκλαψα και είπα, γιατί Θεέ μου σε εμάς… Έπεσα σε κατάθλιψη και δεν είχα όρεξη για τίποτα… Απομακρύνθηκα από τους φίλους και τους γνωστούς μου με διάφορες δικαιολογίες… Προσπάθησα να κρύψω όσο μπορούσα το πρόβλημα… ή έκανα πως δεν υπήρχε.
Όμως μετά σηκώθηκα στα πόδια μου και αποφάσισα ότι δεν θα το βάλω κάτω, αφού δεν διαφέρω από τις άλλες μανούλες που στην πορεία της ζωής των παιδιών τους συμβαίνει κάτι μοιραίο. Όλοι κουβαλάμε ένα «σταυρό» – το θέμα είναι με ποιον τρόπο τον σηκώνουμε και πόσο δεχόμαστε να μοιραστούμε το βάρος του ώστε να γίνει πιο ελαφρύς.
Το παιδί μου ΕΙΝΑΙ αυτό που ΕΙΝΑΙ.
Πρώτο βήμα είναι να δεχθούμε την κατάσταση όπως έχει. Ναι, τα παιδιά μας έχουν αυτισμό και με αυτό θα πορευτούμε για το υπόλοιπο της ζωής μας. Θα προσπαθήσουμε να μην τα απογοητεύσουμε ώστε και εκείνα με την σειρά τους να βγάλουν από μέσα τους ό, τι καλύτερο έχουν. Προσωπικά, στην πορεία ανακάλυψα ότι το παιδί μου έχει του κόσμου τα καλά…
Αναζητώ όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ για το τι σημαίνει να είσαι αυτιστικός και το πώς θα βοηθήσω το παιδί μου.
Όσα περισσότερα πράγματα γνωρίζουμε για την κατάσταση του παιδιού μας, τόσο το καλύτερο. Σήμερα μάλιστα είναι εύκολο να μαθαίνουμε πληροφορίες από όλο τον κόσμο και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί γίνονται μεγάλες έρευνες για τον αυτισμό σε παγκόσμια κλίμακα. Αξιοποιούμε λοιπόν τις γνώσεις αυτές για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας και να ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον – και με ποια «όπλα».
Δεν έκανα κάτι λάθος.
Είναι πολύ σημαντικό να παραδεχθούμε ότι δεν κάναμε εμείς κάποιο λάθος που προκάλεσε το πρόβλημα. Η ζωή είναι απρόβλεπτη και γεμάτη εξελίξεις για όλους. Το να κατηγορούμε τον εαυτό μας δεν ωφελεί σε τίποτα. Ίσα-ίσα, τον αποδυναμώνουμε.
Δεν απομακρύνομαι από τους φίλους ή τους συγγενείς.
Αφήνουμε σε εκείνους το δικαίωμα της επιλογής, για το πόσο και πώς θα αποδεχτούν το παιδί μας και πώς θα μας συμπεριφέρονται. Οι άνθρωποι που μας αγαπούν πραγματικά θα καταλάβουν και θα βοηθήσουν.
Ναι, οι άνθρωποι και ιδίως τα μικρά παιδιά είναι πολύ σκληρά.
Ορισμένοι άνθρωποι και κυρίως τα μικρά παιδιά θα συμπεριφερθούν πολύ σκληρά στο παιδί μας. Τα παιδιά θα το κάνουν επειδή δεν καταλαβαίνουν και οι μεγάλοι επειδή δεν έχουν την δυνατότητα ή τη βούληση να κατανοήσουν. Άλλωστε, για να μπορεί ένας άνθρωπος να δεχτεί την διαφορετικότητα, θα πρέπει να έχει λάβει τις απαραίτητες αρχές από το σπίτι του ή το σχολείο – πράγμα που στην χώρα μας δυστυχώς δεν συμβαίνει. Αξίζει όμως να προσπαθήσουμε εμείς να εξηγήσουμε με απλό, κατανοητό τρόπο την κατάσταση του παιδιού μας –γιατί δεν μιλάει ή δεν παίζει- ειδικά σε εκείνους που μας ενδιαφέρουν. Είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν κάποιοι –ίσως και αρκετοί- που θα ανοίξουν τα αυτιά και την καρδιά τους για να μας ακούσουν.
Κάνω δραστηριότητες με το παιδί μου, κανονικά!
Είναι τραγικό πόσα πράγματα απορρίπτουμε επειδή νομίζουμε ότι το παιδί μας δεν μπορεί να ακολουθήσει. Αν έχουμε όμως την υπομονή να το διδάξουμε διάφορες δραστηριότητες, σαν να ήταν ένα παιδί με ‘κανονική’ ανάπτυξη, θα δούμε ότι μπορεί να ακολουθήσει στα πάντα!
Δεν παραμελώ τον εαυτό μου.
Όσο πιο καλά νιώθουμε εμείς, τόσο περισσότερα μπορούμε να προσφέρουμε στο παιδί μας και σε όσους μας έχουν ανάγκη. Αυτό σημαίνει ότι φροντίζουμε καθημερινά τον εαυτό μας με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε και δεν παραλείπουμε, κάθε τόσο, να του κάνουμε ένα μικρό «δώρο» – ένα ταξίδι, λίγη γυμναστική ή ό, τι άλλο μπορεί να επιθυμεί. Ας μη βρίσκουμε διαρκώς δικαιολογίες! Σίγουρα έχουμε πολύ τρέξιμο μπροστά μας, καθώς είναι σαν να μεγαλώνουμε ταυτόχρονα 3 παιδιά, αλλά οφείλουμε να κάνουμε προσπάθεια να ζούμε μια κανονική ζωή.
Απευθύνομαι στους ειδικούς.
Κάποιες φορές δεν αντέχουμε το βάρος, αλλά ντρεπόμαστε να μιλήσουμε σε κάποιο ειδικό. Ωστόσο, είναι πολύ ανακουφιστικό, ένας άνθρωπος που δεν μας γνωρίζει, να μπορεί να ακούσει τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας. Αυτό είναι κάτι που βοηθά ουσιαστικά στο να αντλήσουμε δύναμη για να συνεχίσουμε.
Δεν ξέρουμε ποτέ τι μας επιφυλάσσει η ζωή. Ίσως το παιδί μας να έχει ένα πολύ καλύτερο μέλλον από ό, τι ένα κανονικό παιδί. Ας ευχηθούμε πολλές φορές γι’ αυτό κι ας το παλέψουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας!
μαμά ενός 10χρονου αυτιστικού αγοριού.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου