Όταν το παιδί ζηλεύει το νεογέννητο

Μια από τις πιο «επικίνδυνες» ηλικίες για την εκδήλωση ζήλιας του μεγαλύτερου παιδιού προς το νέο μωρό είναι γύρω στα 2-4 χρόνια. Αυτή η ζήλια μπορεί να εκδηλωθεί με πολλές μορφές και μία από τις σοβαρότερες είναι η επιθετικότητα.
Αν το παιδί σας ζηλεύει υπερβολικά το νεογέννητο και εκφράζει αυτό το συναίσθημα με βίαιο τρόπο, τότε το πρόβλημα γίνεται σοβαρό και χρειάζεται σωστή αντιμετώπιση για την αποφυγή μιας δυσάρεστης εξέλιξης.

Για παράδειγμα, σε περίπτωση που το παιδί σας δαγκώσει ή χτυπήσει το μωρό, η αντίδραση από μέρους σας πρέπει να είναι άμεση. Πρώτα πρώτα, πάρτε το παιδί μακριά από το μωρό και οδηγήστε το σε ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί με ήρεμο τρόπο, χωρίς να φωνάξετε και να χάσετε την ψυχραιμία σας, εξηγήστε του ότι δεν θα του επιτρεψετε να κάνει κακό στο μωρό. Συζητώντας μαζί του ίσως ανακαλύψετε ότι δεν έχει κακές προθέσεις, αλλά αυτή είναι η αντίδρασή του μπροστά στη θέα ενός μικρού παιδιού στο σπίτι σας. Μια άλλη πολύ συνηθισμένη αντίδραση είναι το τράβηγμα των μαλλιών του μωρού. Ξεκινήστε λοιπόν να κουβεντιάζετε -καθημερινά- για το πώς θα πρέπει όλοι στην οικογένεια να συμπεριφέρεστε στο νέο μέλος και ποιες «αρμοδιότητες» έχετε απέναντί του καθένας από εσάς ξεχωριστά. Αυτό μπορεί να γίνει η δική σας πολύ προσωπική έκφραση επικοινωνίας με το μεγαλύτερο παιδί σας και μάλιστα μπορεί να σταθεί ικανή να υποσκελίσει το συναίσθημα της ζήλιας που βαραίνει την ψυχούλα του.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι εσείς, οι γονείς, θα επαναπαυθείτε. Για τις επόμενες εβδομάδες δεν θα αφήσετε τα δύο παιδιά μόνα τους, αλλά η συνύπαρξή τους θα τελεί υπό την επίβλεψή σας.

Όπως μας λέει η Στεργιοπούλου Ελευθερία, Ψυχολόγος για παιδιά, εφήβους, οικογένεια  «στη νηπιακή ηλικία εμφανίζεται η ζήλια συνήθως με τον ερχομό ενός καινούριου μέλους στην οικογένεια. Το παιδί φθονεί το νέο μωρό και καταβάλει κάθε προσπάθεια για να ξανακερδίσει την κυρίαρχη θέση που είχε για την μαμά του. Κι όμως, το συναίσθημα αυτό που μας δημιουργεί τόσα πολλά προβλήματα, αντιπροσωπεύει μια κατάκτηση στην ανάπτυξη του παιδιού, που καταδεικνύει την ικανότητά του να αγαπήσει.»

Μέχρι πότε όμως το παιδί θα βασανίζεται -γιατί σίγουρα και το ίδιο δεν περνάει καλά- από αυτό το «άγριο» συναίσθημα; Η κ. Στεργιοπούλου είναι καθησυχαστική, λέγοντας ότι «Μετά από κάποιο διάστημα η ζήλια συνήθως εξαφανίζεται. Είναι και αυτό μέρος της φυσιολογικής αναπτυξιακής πορείας του παιδιού. Τα παιδιά καθίστανται ικανά να πουν ότι ζηλεύουν και αυτό τους δίνει την δυνατότητα να συζητήσουν σχετικά με το αντικείμενο της ζήλιας τους, πράγμα που μπορεί να τα βοηθήσει. Μέσα από αυτή την διαδικασία μαθαίνουν να αντέχουν τα άσχημα συναισθήματα που έχουν, βρίσκουν τρόπους μέσα από την φαντασία τους να εκτονώσουν τις ανάγκες τους και μαθαίνουν να παρηγορούν τον εαυτό τους. Έτσι αποκτούν την ικανότητα σιγά, σιγά να ανέχονται την ζήλια, με αποτέλεσμα να μπορούν να την αντιμετωπίζουν με ηρεμία και να την χρησιμοποιούν σαν κίνητρο για δράση.»

Πηγή