Συχνά ακούμε ότι είναι όχι μόνο απόλυτα θεμιτό αλλά και απαιτούμενο το να ανταμείβουμε ένα παιδί για τη συμπεριφορά του. Όμως, υπάρχει μία μικρή διαχωριστική γραμμή, πέρα από την οποία απαγορεύεται η επιβράβευση των παιδιών μας για κάτι που δεν κάνουν, αλλά για κάτι που κάνουν!
Είναι μία σημαντική λεπτομέρεια, που σημειώνει –σε εμάς τους γονείς- την ανάγκη για επιβράβευση για να δώσουμε κίνητρο στα παιδιά μας και όχι για να διαπραγματευτούμε μαζί τους.
Είναι μία σημαντική λεπτομέρεια, που σημειώνει –σε εμάς τους γονείς- την ανάγκη για επιβράβευση για να δώσουμε κίνητρο στα παιδιά μας και όχι για να διαπραγματευτούμε μαζί τους.
Δηλαδή, ανταμείβουμε το παιδί μας γιατί τακτοποίησε το δωμάτιό του, αλλά δεν το ανταμείβουμε γιατί έφαγε το φαγητό του!
Δίνουμε κίνητρα στο παιδί μας για το… κάτι παραπάνω, όχι γι’ αυτά που θεωρούνται ως προαπαιτούμενα.
Η επιβράβευση είναι κάτι που το παιδί πρέπει να τη δει ως κέρδος για κάτι που έκανε και όχι ως διαπραγματευτικό ατού του! Ετσι το παιδί καταλήγει να κάνει οτιδήποτε μόνο αν περιμένει το έπαθλό του, το οποίο μάλιστα το έχετε απαιτήσει!
Αυτό που οφείλουμε λοιπόν να καταλάβουμε είναι ότι το να διαπραγματευόμαστε με το παιδί μας δεν είναι μία ορθή διαπαιδαγωγική τακτική.
Μόλις αντιληφθείτε ότι τα παιδιά σας περιμένουν την επιβράβευση και μάλιστα την διαπραγματεύονται, τότε θα πρέπει να σκεφτείτε ότι το έχετε παρακάνει και η κατάσταση αυτή γυρίζει μπούμερανγκ!
Φυσικά, όταν μιλάμε για υπερβολή στην επιβράβευση δεν αναφερόμαστε στην προφορική, μια και θεωρείται η πλέον ανώδυνη, αλλά σε «έπαθλο», όπως είναι ένα γλυκό, ένα παιχνίδι ή κάτι άλλο που μπορεί να του προσφέρετε, αν πιστεύετε ότι το αξίζει.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου