"Ο καθένας είναι μια ιδιοφυϊα. Εάν όμως κρίνεις ένα ψάρι με βάση την ικανότητά του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, θα περάσει όλη του τη ζωή πιστεύοντας ότι είναι ηλίθιο" είχε πει ο Άλμπερτ Άινσταϊν.
Στα λόγια αυτά του Άινσταϊν βασίστηκε η μητέρα ενός κοριτσιού με αυτισμό για να εκφράσει τις σκέψεις της. Μακάρι περισσότεροι γονείς να μοιράζονταν τις ίδιες σκέψεις: θα ένιωθαν κι εκείνοι καλύτερα και θα προσέφεραν μεγαλύτερη υποστήριξη στο παιδί τους.
Στα λόγια αυτά του Άινσταϊν βασίστηκε η μητέρα ενός κοριτσιού με αυτισμό για να εκφράσει τις σκέψεις της. Μακάρι περισσότεροι γονείς να μοιράζονταν τις ίδιες σκέψεις: θα ένιωθαν κι εκείνοι καλύτερα και θα προσέφεραν μεγαλύτερη υποστήριξη στο παιδί τους.
Διαβάζοντας αυτό που είπε ο Άινσταϊν, το μυαλό μου πήγε αμέσως στον αυτισμό. Είναι πολύ εύκολο (με την έννοια του λάθους) για εμάς να κατακρίνουμε τα παιδιά μας με βάση τη στερεοτυπική αντίληψη που έχουμε για τα παιδιά. Πόσο δύσκολο για εμάς είναι να βλέπουμε ένα άλλο παιδί να κάνει κάτι και να σκεφτόμαστε εάν ή πότε θα καταφέρει το δικό μας παιδί να κάνει το ίδιο; Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες συγκρίσεις δεν αποτελούν μόνο χάσιμο χρόνου, αλλά είναι και επιζήμιες για τα παιδιά μας.
Όταν η κόρη μου είχε διαγνωστεί με αυτισμό, δεν ήθελα να πάω ούτε στην παιδική χαρά μαζί της. Πραγματικά μισούσα τους άλλους γονείς που ήταν χαρούμενοι με τα παιδιά τους, μην έχοντας την παραμικρή ιδέα για το δικό μου δράμα. Μισούσα τα παιδιά τους που φώναζαν χαρούμενα "μαμά", "μπαμπά", καθώς έπαιζαν, σκεπτόμενη τη δική μου κόρη και όλα όσα εκείνη (και άλλα παιδιά σαν εκείνη) δεν μπορούσε να κάνει. Μου ήταν πραγματικά δύσκολη η επαφή με "φυσιολογικές" οικογένειες.
Με τον καιρό, άλλαξα οπτική για το θέμα. Συνειδητοποίησα ότι η κόρη μου είναι ένα ιδιαίτερο παιδί και ότι θα πρέπει να την κρίνω υπό μία διαφορετική οπτική γωνία. Κάτι το οποίο δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται. Πιστεύω ότι πολλοί γονείς τα χάνουν όταν αναγκάζονται, από τη μία να συνειδητοποιήσουν ότι το παιδί τους είναι αυτιστικό και από την άλλη να βρουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να το "θεραπεύσουν". Κι εγώ θεωρούσα ότι αν δεν συνέκρινα την κόρη μου με άλλα παιδιά, ήταν σα να δεχόμουν ότι ποτέ δε θα γίνει εξίσου "καλή" με αυτά τα παιδιά. Παράλληλα όμως ένιωθα και ενοχές που είχα υπέρμετρα υψηλές προσδοκίες από εκείνη.
Τώρα πια, δε θεωρώ ότι πρέπει να "θεραπεύσω" την κόρη μου. Ωστόσο, αναζητώ τους τομείς στους οποίους μπορώ να τη βοηθήσω να βελτιωθεί, ώστε να επιτύχει τα μέγιστα (όποια κι αν είναι αυτά). Επιπλέον, αναγνωρίζω τους τομείς εκείνους στους οποίους είναι ιδιαίτερη και τους αποδέχομαι ως μέρος της. ΑΓΑΠΩ την κόρη μου για αυτό που είναι και αυτές οι ιδαιτερότητες είναι μέρος της προσωπικότητάς της. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι ο αυτισμός δίνει μεγαλύτερη ποικιλία στη ζωή μας, κάτι που εμείς οι "φυσιολογικοί" δυσκολευόμαστε συχνά να κατανοήσουμε. Γι' αυτό και πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά ώστε να μην στερήσουμε αυτές τις ιδιαίτερες ικανότητες από τα παιδιά μας. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να θέτουμε ψηλά τον πήχη, εντός λογικών ορίων βέβαια.
Όταν η κόρη μου είχε διαγνωστεί με αυτισμό, δεν ήθελα να πάω ούτε στην παιδική χαρά μαζί της. Πραγματικά μισούσα τους άλλους γονείς που ήταν χαρούμενοι με τα παιδιά τους, μην έχοντας την παραμικρή ιδέα για το δικό μου δράμα. Μισούσα τα παιδιά τους που φώναζαν χαρούμενα "μαμά", "μπαμπά", καθώς έπαιζαν, σκεπτόμενη τη δική μου κόρη και όλα όσα εκείνη (και άλλα παιδιά σαν εκείνη) δεν μπορούσε να κάνει. Μου ήταν πραγματικά δύσκολη η επαφή με "φυσιολογικές" οικογένειες.
Με τον καιρό, άλλαξα οπτική για το θέμα. Συνειδητοποίησα ότι η κόρη μου είναι ένα ιδιαίτερο παιδί και ότι θα πρέπει να την κρίνω υπό μία διαφορετική οπτική γωνία. Κάτι το οποίο δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται. Πιστεύω ότι πολλοί γονείς τα χάνουν όταν αναγκάζονται, από τη μία να συνειδητοποιήσουν ότι το παιδί τους είναι αυτιστικό και από την άλλη να βρουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να το "θεραπεύσουν". Κι εγώ θεωρούσα ότι αν δεν συνέκρινα την κόρη μου με άλλα παιδιά, ήταν σα να δεχόμουν ότι ποτέ δε θα γίνει εξίσου "καλή" με αυτά τα παιδιά. Παράλληλα όμως ένιωθα και ενοχές που είχα υπέρμετρα υψηλές προσδοκίες από εκείνη.
Τώρα πια, δε θεωρώ ότι πρέπει να "θεραπεύσω" την κόρη μου. Ωστόσο, αναζητώ τους τομείς στους οποίους μπορώ να τη βοηθήσω να βελτιωθεί, ώστε να επιτύχει τα μέγιστα (όποια κι αν είναι αυτά). Επιπλέον, αναγνωρίζω τους τομείς εκείνους στους οποίους είναι ιδιαίτερη και τους αποδέχομαι ως μέρος της. ΑΓΑΠΩ την κόρη μου για αυτό που είναι και αυτές οι ιδαιτερότητες είναι μέρος της προσωπικότητάς της. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι ο αυτισμός δίνει μεγαλύτερη ποικιλία στη ζωή μας, κάτι που εμείς οι "φυσιολογικοί" δυσκολευόμαστε συχνά να κατανοήσουμε. Γι' αυτό και πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά ώστε να μην στερήσουμε αυτές τις ιδιαίτερες ικανότητες από τα παιδιά μας. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να θέτουμε ψηλά τον πήχη, εντός λογικών ορίων βέβαια.
Στη δική μου περίπτωση, αυτό σημαίνει να διαφοροποιήσω τα αρχικά όνειρα που είχα για την κόρη μου και να κάνω νέα όνειρα, ανάλογα με τις δεξιότητες που κατακτά με το πέρασμα του χρόνου. Θα θέτω το στόχο εντός λογικών ορίων, ώστε η λόρη μου να προσπαθεί και να επιτυγχάνει να περνάει στο επόμενο επίπεδο. Και κάθε φορά που τα καταφέρνει, αυτό θα με κάνει εμένα χαρούμενη, αντί να είμαι στεναχωρημένη που δεν κατάφερε να "πιάσει" κάποιον άπιαστο για τις δυνατότητές της στόχο. Επιπλέον, κατ' αυτόν τον τρόπο θα νιώθει κι εκείνη επιτυχημένη, θα έχει υψηλή αυτοεκτίμηση και θα δίνει πάντα τον καλύτερό της εαυτό. Κι όλ' αυτά εξαρτώνται αποκλειστικά από εκείνη, δεν έχει την ανάγκη κανενός.
Από εδώ και στο εξής δεν θα κρίνω το δικό μου "ψάρι" με βάση τη στερεοτυπική αντίληψη. Θα την κρίνω με βάση τις δικές της δυνατότητες. Έτσι κι εκείνη θα ξέρει ότι είναι ικανή, ότι την αποδέχομαι πλήρως και ότι είναι μια ιδιοφυϊα υπό προϋποθέσεις.
Από εδώ και στο εξής δεν θα κρίνω το δικό μου "ψάρι" με βάση τη στερεοτυπική αντίληψη. Θα την κρίνω με βάση τις δικές της δυνατότητες. Έτσι κι εκείνη θα ξέρει ότι είναι ικανή, ότι την αποδέχομαι πλήρως και ότι είναι μια ιδιοφυϊα υπό προϋποθέσεις.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου