Στη σχολική ηλικία και την προεφηβεία το φαινόμενο σκληρών και επιθετικών συμπεριφορών μεταξύ συνομηλίκων είναι καθημερινότητα. Η ηλικιακή αυτή περίοδος είναι για τους μικρούς μαθητές του δημοτικού σχολείου, η φάση στην οποία έχουν απόλυτη ανάγκη να ανήκουν στην ομάδα! Αν λάβουμε σοβαρά υπόψη μας αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και το ενισχύσουμε με τα πρώτα προεφηβικά σημάδια της άρνησης, της διαφορετικής άποψης, της επιμονής, της πρωτιάς και άλλα, τότε θα φτιάξουμε μια κατανοητή εικόνα που να χωράει τις παραπάνω συμπεριφορές.
Το δημοτικό σχολείο, αποτελεί την πρώτη – πολύ δύσκολη μετάβαση ενός παιδιού από την «αθωότητα» της προσχολικής ηλικίας στις μεγάλες ή «μεγαλίστικες» συμπεριφορές. Πολλοί θα θυμάστε πως από την ομαδούλα του προ-νηπίου και του νηπιαγωγείου στην οποία τα παιδιά αποδεχόντουσαν εύκολα τις ιδιαιτερότητες των υπολοίπων, δεν κορόιδευαν, δεν ήταν επιθετικά και δεν ξεχώριζαν εύκολα τους άλλους, στην καινούρια ομάδα της πρώτης δημοτικού και των άλλων τάξεων όπου για πρώτη φορά το δικό σας παιδί άρχισε να γίνεται πιο επικριτικό, ή να δέχεται επικρίσεις, σχόλια, να δυσκολεύεται να συνυπάρξει, να γίνεται πομπός ή δέκτης προβλημάτων, να έχει ενδεχόμενα μια δύσκολη προσαρμογή κ.τ.λ.
Τα παραπάνω παραδείγματα είναι μόνο μερικά απ’ όσα έχουν ή μπορούν να συμβούν και σίγουρα δεν μας είναι καθόλου άγνωστα. Σε όποια θέση και αν βρεθεί το δικό μας παιδί, ο κατάλληλος τρόπος για να το αντιμετωπίσουμε, δεν είναι να παρεμβληθούμε για μια ακόμα φορά δυναμικά στη ζωή του και να επιλύσουμε το όποιο πρόβλημα εμείς. Η ζωή στο σχολείο για το παιδί μας, είναι η δική του ζωή, οι συμμαθητές του, είναι οι δικοί του άνθρωποι – φίλοι ή όχι, οι δάσκαλοί του, είναι οι δικοί του εκπαιδευτές και το σχολείο του είναι το δικό του πλαίσιο. Αυτό σημαίνει ότι κάθε πληροφορία ή γεγονός θα πρέπει να αποτελεί για εμάς τους γονείς μια ευκαιρία συζήτησης με το παιδί μας έτσι ώστε να του εξηγούμε εμείς πρώτοι τα μηνύματα τα οποία λαμβάνει, να του λέμε την δική μας άποψη και να το ενισχύουμε με τα εφόδια που ήδη γνωρίζουμε πως έχει από την οικογένειά μας, να αντιμετωπίσει τις δικές του δυσκολίες. Ο ρόλος μας ήταν, είναι και πρέπει να παραμείνει συμβουλευτικός δίνοντας στο παιδί μας τη σιγουριά και την ασφάλεια που έχει ανάγκη, αλλά παράλληλα και το έδαφος για να αναπτύξει πρωτοβουλία.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι συμπεριφορές των παιδιών, είναι σε τέτοιο βαθμό σκληρές πολλές φορές που είναι ικανές να μας σοκάρουν. Συχνά νιώθουμε ξανά την ανάγκη να προστατέψουμε το παιδί μας, γι’ αυτό και είναι εύκολο να εμπλακούμε προσωπικά και να λύσουμε εμείς το όποιο θέμα. Με τον τρόπο αυτό όμως, παρακάμπτουμε άθελά μας το παιδί για το οποίο μόνο εμείς ξέρουμε πόσα μπορεί να καταφέρει. Του προσφέρουμε ενδεχόμενα την ασφάλεια που χρειάζεται για να υπάρξει σε μία ομάδα που το προβληματίζει, αλλά αυτή η ασφάλεια είναι πάντα προσωρινή γιατί στην ομάδα του σχολείου το παιδί μας βιώνει την καθημερινότητά του μόνο του. Είναι λοιπόν τόσο για το ίδιο, όσο και για μας πολύ καλύτερο να σταθούμε δίπλα του επειδή το πιστεύουμε, το εμπιστευόμαστε και ενισχύουμε κάθε στιγμή πως μπορεί να τα καταφέρει και έτσι να υπάρχουμε στη ζωή του καθώς μεγαλώνει σαν εφαλτήριο για να τολμά, να διεκδικεί και τελικά να πετυχαίνει.
Καμία σχολική περίοδος δεν περνά απροβλημάτιστα για κανένα παιδί και πολύ περισσότερο για τους γονείς του. Δεν χρειάζεται να ενισχύουμε αντικοινωνικές συμπεριφορές, προκειμένου να μην βλέπουμε το παιδί μας να υποφέρει, αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι να το βοηθήσουμε να διατηρήσει τα εφόδια που έχει λάβει από την οικογένειά του, να επιμείνει σ’ αυτά διατηρώντας σταθερή τη θέση του και να μάθει σιγά σιγά να υπάρχει σε ένα σύνολο, λειτουργώντας και ανταγωνιστικά, ξεχωρίζοντας τους φίλους του και πραγματοποιώντας τελικά τις δικές του επιλογές.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου