Τα ωφέλη της Θεραπευτικής Ιππασίας

Η πρώτη αναφορά στα ωφέλη της ιππασίας γίνεται από τον Ιπποκράτη, τον 4ο αιώνα πχ. Πολύ αργότερα, το 1569 ο Ιταλός γιατρός Mercurialis στο βιβλίο του, με τίτλο «η τέχνη της γυμναστικής», αναφέρεται στα ωφέλη της ιππασίας για το ανθρώπινο σώμα. Ενώ το 1780 ο Γάλλος γιατρός Tissot στο βιβλίο του «φαρμακευτική και χειρουργική γυμναστική» αναφέρει το βάδισμα του αλόγου ως το πιo ευεργετικό βάδισμα για το ανθρώπινο σώμα.

Στην ιπποθεραπεία το άλογο χρησιμοποιείται σαν μοντέλο θεραπείας, μια κινούμενη μηχανή, και το παιδί πάνω στο άλογο σαν ασθενής και όχι σαν ιππέας. Οταν εξασκείται η ιπποθεραπεία δε διδάσκεται ιππασία, είναι ένα στάδιο θεραπείας και όχι μάθημα. Είναι το άλογο που επηρεάζει τον αναβάτη με αναπηρία αντί να επηρεάζει ο αναβάτης το άλογο. Η ιπποθεραπεία γίνεται σε ατομική βάση με έναν εργοθεραπευτή και τον εκπαιδευτή υπεύθυνο για το άλογο και την ποιότητα της κίνησής του.

Η τρισδιάστατη αμφοτερόπλευρη κίνηση που παράγει το άλογο κατά την βάδιση μεταφέρεται στη λεκάνη του αναβάτη, δίνοντας του ένα πρότυπο κινήσεως , το οποίο είναι ανάλογο με το πρότυπο κινήσεως της ανθρώπινης βάδισης. Όταν το άλογο περπατά δηλαδή, μιμείται τον ανθρώπινο βηματισμό, μεταφέροντας στον κορμό του ιππέα του, την ίδια ακριβώς κίνηση που μεταδίδουν τα πόδια στους ανθρώπους με φυσιολογική κίνηση. Αναπτύσσονται έτσι, αυτόματοι μηχανισμοί αναπροσαρμογής της στάσης, που αποτελούν το υπόβαθρο για κάθε κινητική δραστηριότητα. Οι μηχανισμοί αυτοί είναι: οι αντιδράσεις προσανατολισμού και οι ισορροπητικές αντιδράσεις.

Παράλληλα, το κάθισμα στη ράχη του αλόγου βοηθά στη διατήρηση του εύρους κίνησης των αρθρώσεων των ισχίων. Όπως είναι γνωστό, ο αυξημένος μυϊκός τόνος οδηγεί, αφ’ ενός, σε βράχυνση του μυός και αφ’ ετέρου σε παραμόρφωση της άρθρωσης. Με τη συστηματική ιπποθεραπευτική παρέμβαση πετυχαίνουμε την αύξηση του εύρους κίνησης της άρθρωσης, τη μείωση της σπαστικότητας και τη χαλάρωση του μυϊκού συστήματος. Αποτρέπουμε τη δημιουργία συγκάμψεων και διατηρούμε τις αρθρώσεις άμφω σε καλή κατάσταση. 

Η ιπποθεραπεία χωρίζεται στην:
1. Κλασσική ιπποθεραπεία
Ο Εργοθεραπευτής τοποθετεί τον αναβάτη στο άλογο, αναλύει τις αντιδράσεις του ως προς το άλογο και κατευθύνει την κίνηση του αλόγου για να επηρεάσει τον αναβάτη να επιτύχει τους στόχους της θεραπείας.
2. Αναπτυξιακή ιπποθεραπεία
Εφαρμόζεται όπως η Κλασσική ιπποθεραπεία, αλλά ο Εργοθεραπευτής βοηθά το παιδί σε μία συγκεκριμένη θέση και μπορεί να ρωτήσει ή να βοηθήσει σε μεταφορά κίνησης εντός της θέσης. Ο βασικός στόχος είναι η απρόσκοπτη μεταφορά κίνησης από την πλάτη του αλόγου στον ιππέα και η προσαρμοστικότητά του σ΄ αυτή την κίνηση. Ο ιππέας καθοδηγείται θεραπευτικά από την πλάτη του αλόγου και δεν προσπαθεί να επηρεάσει το άλογο με οποιοδήποτε τρόπο.

Η ιπποθεραπεία προσφέρει νέα και ασυνήθιστα ερεθίσματα που συμφωνούν με άλλες νευρολογικές μεθόδους θεραπείας που χρησιμοποιεί ο εργοθεραπευτής.

Οι βασικοί στόχοι της ιπποθεραπείας είναι οι εξής:
1. Ομαλοποίηση του μυϊκού τόνου
2. Αναχαίτιση παθολογικών προτύπων
3. Διευκόλυνση ομαλής σκέψης και των ισορροπιστικών αντιδράσεων
4. Διέγερση του ελέγχου της κεφαλής και ανταπόκριση των κάτω άκρων
5. Αύξηση της αισθητικοαντιληπτικότητας
6. Κίνηση της λεκάνης, της σπονδυλικής στήλης και των συνδέσμων των γοφών
7. Ανάπτυξη συμμετρίας
8. Βελτίωση της λειτουργικής ικανότητας και αντοχής.

Σε ποιες περιπτώσει σας ωφελεί η ιπποθεραπεία
· Εγκεφαλική παράλυση.
· Σύνδρομο Down.
· Σκλήρυνση κατά πλάκας.
· Αυτισμός, νοητική υστέρηση, μαθησιακές δυσκολίες, προβλήματα συμπεριφοράς, διαταραχές του λόγου, ψυχικές διαταραχές, δυσλεξία, υπερκινητικότητα.
· Παραπληγία, ημιπληγία.
· Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, κακώσεις νωτιαίου μυελού, απουσία άκρων.
· Προβλήματα όρασης, ακοής.
· Μυασθένειες.