Αναμφισβήτητα το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι μια δοκιμασία λεπτών ισορροπιών. Όλοι οι γονείς αναγνωρίζουν ότι ένα παιδί, για να εξελιχθεί ως προσωπικότητα, πρέπει να έχει ελευθερία, να μπορεί να σκέφτεται και να δρα αυτόνομα, να εκφράζει τις επιθυμίες και τις ανάγκες του χωρίς καταπίεση.
Από την άλλη πάλι, όλοι μιλούν για τα περίφημα όρια, την αποδοχή δηλαδή από την πλευρά των παιδιών ότι κάποιες συμπεριφορές επιτρέπονται, ενώ κάποιες άλλες απαγορεύονται και φυσικά το γεγονός ότι για κάθε ανεπίτρεπτη συμπεριφορά υπάρχουν και οι ανάλογες συνέπειες.
Για να θέσουμε όρια σε ένα μικρό παιδί, δεν φτάνει απλά να του πούμε ένα αυστηρό μη. Είναι απαραίτητο να το βοηθήσουμε να κατανοήσει, χρησιμοποιώντας όρους που μπορεί να καταλάβει, γιατί αυτή η συμπεριφορά δεν επιτρέπεται ή γιατί δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε κάθε επιθυμία του. Σίγουρα αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, όταν έχουμε απέναντι μας νήπια έτοιμα να ξεσπάσουν σε κλάματα ή φωνές.
Αν θέλουμε να αποφύγουμε τις εκρήξεις θυμού, προσπαθούμε οι εξηγήσεις μας να είναι σύντομες και ξεκάθαρες, ενώ, όπου είναι δυνατό, προτείνουμε κάποιες εναλλακτικές λύσεις. π.χ. "δεν επιτρέπεται να με διακόπτεις, όταν μιλάω στο τηλέφωνο, αλλά μπορείς να παίζεις ήσυχος δίπλα μου με τα παιχνίδια σου".
Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε σταθεροί στις θέσεις μας και συνεπείς στις αντιδράσεις μας. Εννοείται, πώς όταν το παιδί συμπεριφέρεται σωστά θα πρέπει να το επιβραβεύουμε.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε πως και η επιβράβευση και η αποδοκιμασία αφορούν πράξεις και συμπεριφορές και όχι το ίδιο το παιδί. Δηλαδή, αυτό που κάθε φορά αποδοκιμάζουμε ή επιβραβεύουμε είναι εκείνο που έκανε το παιδί, ενώ αποφεύγουμε να αποδοκιμάσουμε το ίδιο ή να χρησιμοποιήσουμε άσχημους χαρακτηρισμούς.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου