Στήριξη δε θέλουν μόνο τα παιδιά, αλλά και οι γονείς των παιδιών με ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα). Οι γονείς αυτοί καλούνται συχνά να γίνουν "υπερ-γονείς": πρέπει να φροντίσουν την οικογένειά τους, προασπίζοντας παράλληλα την εκπαίδευση και θεραπεία του παιδιού τους.
Σύμφωνα με μία νέα έρευνα, η συμπεριφορά και η διάθεση των γονέων παιδιών με ΔΕΠΥ είναι άμεσα επηρεασμένη από τη συμπεριφορά του παιδιού τους. Η έρευνα αυτή δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιουνίου του περιοδικού "Journal of Family Psychology".
Η συναισθηματική διακύμανση όλων των γονέων εξαρτάται από τη συμπεριφορά του παιδιού τους, ανέφερε η ερευνήτρια Candice Odgers, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια - Irvine. Ο συναισθηματικός σύνδεσμος μεταξύ μητέρας και παιδιού είναι πολύ εντονότερος όταν το παιδί έχει ΔΕΠΥ. Το πρόβλημα είναι ότι οι αλλαγές στη διάθεση έχουν επιπτώσεις για τους γονείς.
Η Odgers εξηγεί: "Αν το καλοσκεφτείτε, ένα παιδί με ΔΕΠΥ απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και υψηλό επίπεδο ενεργητικότητας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς γνωρίζουμε ότι η παροχή φροντίδας γενικότερα συνδέεται με ψυχικά και σωματικά προβλήματα".
Αυτό σημαίνει ακόμα περισσότερες προκλήσεις για τους γονείς παιδιών με ΔΕΠΥ: υψηλότερο ποσοστό διαζυγίων, αυξημένο άγχος και μειωμένη αίσθηση των δικών τους ικανοτήτων. Προκειμένου να μπορέσουν να στηρίξουν αυτούς τους γονείς, η Odgers και οι συνάδελφοί της θέλησαν να κατανοήσουν την αυξομείωση του άγχους των γονέων σε πραγματικό χρόνο. Με την ψυχολόγο Carol Whalen επικεφαλής, οι ερευνητές ζήτησαν από 51 μητέρες παιδιών με ΔΕΠΥ και μητέρες παιδιών με ειδικές ανάγκες (που αποτελούσαν την ομάδα ελέγχου) να απαντούν κάθε 30 λεπτά σε συγκεκριμένες ερωτήσεις σχετικά με τη συμπεριφορά του παιδιού τους και τη διάθεσή τους.
Από τα αποτελέσματα φάνηκε ότι το άγχος των γονέων όντως διακυμάνθηκε σε σχέση με τη συμπεριφορά του παιδιού. Το άγχος αυτό γινόταν ακόμα πιο έντονο στην περίπτωση γονέων παιδιών με ΔΕΠΥ οι οποίοι αντιμετώπιζαν επιπλέον ψυχικά προβλήματα που οφείλονταν σε οικογενειακούς λόγους. Οι κυριότερες συμπεριφορές των παιδιών που προκαλούσαν απελπισία στις μητέρες ήταν η υπερκινητικότητα, η έλλειψη προσοχής, ο θυμός και η ανυπακοή.
Αυτό που καταδεικνύουν τ' αποτελέσματα είναι η ανάγκη να θεωρήσουμε ολόκληρη την οικογένεια δυναμική κατά τη διάρκεια της θεραπείας ενός παιδιού με ΔΕΠΥ, σύμφωνα με την Odgers. Και συνεχίζει εξηγώντας ότι αυτό είναι απαραίτητο τόσο για το παιδί όσο και για τους γονείς.
Από τα αποτελέσματα φάνηκε ότι το άγχος των γονέων όντως διακυμάνθηκε σε σχέση με τη συμπεριφορά του παιδιού. Το άγχος αυτό γινόταν ακόμα πιο έντονο στην περίπτωση γονέων παιδιών με ΔΕΠΥ οι οποίοι αντιμετώπιζαν επιπλέον ψυχικά προβλήματα που οφείλονταν σε οικογενειακούς λόγους. Οι κυριότερες συμπεριφορές των παιδιών που προκαλούσαν απελπισία στις μητέρες ήταν η υπερκινητικότητα, η έλλειψη προσοχής, ο θυμός και η ανυπακοή.
Αυτό που καταδεικνύουν τ' αποτελέσματα είναι η ανάγκη να θεωρήσουμε ολόκληρη την οικογένεια δυναμική κατά τη διάρκεια της θεραπείας ενός παιδιού με ΔΕΠΥ, σύμφωνα με την Odgers. Και συνεχίζει εξηγώντας ότι αυτό είναι απαραίτητο τόσο για το παιδί όσο και για τους γονείς.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου