Ο ρόλος της γιαγιάς και του παππού είναι ανεκτίμητος για το παιδί.
Το γνωμικό «Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» δεν θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα, την αγάπη που έχει μέσα του ο παππούς και η γιαγιά για το εγγόνι τους.
Η αγάπη αυτή είναι πραγματικά ανεξάντλητη και αναντικατάστατη για το παιδί.
Η γιαγιά και ο παππούς, θα πρέπει να έχουν ενεργή παρουσία στη ζωή του παιδιού και έτσι να απολαμβάνουν και οι δύο πλευρές τα όμορφα και γνήσια συναισθήματα που προσφέρει αυτή η σχέση.
Οι παππούδες καμαρώνουν και νιώθουν περήφανοι για το εγγόνι τους. Χαίρονται καθώς παρακολουθούν το μεγάλωμά του, με μια πιο χαλαρή διάθεση που πιθανώς είχαν όταν μεγάλωναν τα παιδιά τους. Η κύρια ευθύνη του μεγαλώματος και της ανατροφής πέφτει στους ώμους των γονιών, έτσι, ο ρόλος των παππούδων και των γιαγιάδων αποπνέει μια ευχάριστη αίσθηση ελευθερίας για το παιδί. Συχνά, γίνονται γέφυρα συμβιβασμού και «πυροσβέστες» συγκρούσεων μέσα στην οικογένεια. Μεταδίδουν στο εγγόνι τους πολύτιμες αξίες από μια άλλη εποχή, που τώρα τείνουν να ξεχαστούν. Διηγούνται ιστορίες και αναμνήσεις από το παρελθόν, που τα μικρά παιδιά συνήθως ακούνε με μεγάλο ενδιαφέρον. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες, έχουν θησαυρούς πολιτισμικών αξιών να προσφέρουν στο εγγόνι τους.
Γιατί όμως παρατηρούμε ότι η σχέση της γιαγιάς και του παππού με τους γονείς του παιδιού παρουσιάζει προβλήματα πολλές φορές?
Αν δούμε το θέμα και από τις δύο πλευρές, θα δούμε ότι και οι δύο έχουν το δίκιο τους. Η μεγάλη αγάπη της γιαγιάς και του παππού για το εγγόνι τους, αλλά και το γεγονός ότι καμιά φορά δεν μπορούν να δεχτούν τόσο εύκολα ότι τον πρώτο λόγο έχουν οι γονείς του παιδιού στο μεγάλωμά του, τους κάνει να εμπλέκονται περισσότερο απ" όσο πρέπει στην ανατροφή του. Αν οι γονείς αντιμετωπίσουν με κατανόηση το γεγονός αυτό, θα είναι και πιο εύκολο να τους βοηθήσουν να καταλάβουν τα όρια του ρόλου τους.
Από την άλλη μεριά, οι γονείς ναι μεν θέλουν την ανεξαρτησία τους και δηλώνουν στο ξεκίνημά τους ότι θα τα καταφέρουν μόνοι τους, αλλά στη πορεία επειδή στη σύγχρονη εποχή εργάζονται και οι δύο, αναζητούν τη βοήθεια των γονιών τους. Τότε με τη σειρά τους κι εκείνοι νιώθουν συναισθήματα ανταγωνισμού, αποδίδουν ευθύνες στη γιαγιά και τον παππού για οποιαδήποτε κακή συνήθεια αποκτήσει το παιδί, νιώθουν να απειλείται κατά κάποιο τρόπο ο ρόλος τους και γενικά δημιουργούνται παρεξηγήσεις για τον τρόπο που η γιαγιά και ο παππούς παρεμβαίνουν στη διαπαιδαγώγηση και ανατροφή του παιδιού.
Μην ξεχνάμε, ότι οι γονείς νιώθουν ούτως ή άλλως κάποια ανασφάλεια και ανησυχία για τον τρόπο που μεγαλώνουν το παιδί τους. Η γιαγιά και ο παππούς έρχονται να κάνουν πιο έντονα αυτά τα συναισθήματα με τη κριτική και τη παρέμβασή τους και συχνά δημιουργούν ανασφάλεια στα παιδιά τους σχετικά με την επάρκειά τους ως γονείς.
Βρίσκουμε τη χρυσή τομή:
- Η γιαγιά και ο παππούς πρέπει να αποδεχτούν τα όρια του ρόλου τους, καθώς η ευθύνη για την διαπαιδαγώγηση του παιδιού ανήκει στους γονείς του.
- Να αποφεύγουν να ασκούν κριτική στα παιδιά τους, ειδικά μπροστά στο εγγόνι τους, γιατί έτσι ακυρώνουν τον ρόλο του γονιού.
- Η στάση της γιαγιάς και του παππού θα πρέπει να είναι η βοήθεια και η στήριξη (με την προυπόθεση ότι μπορούν και θέλουν) και όχι η συνεχής παρέμβαση και κριτική.
- Οι γονείς με τη σειρά τους καλό είναι να βλέπουν με κατανόηση την συμπεριφορά της γιαγιάς και του παππού και με τη συζήτηση να προσπαθήσουν να βάλουν τα όριά τους. Όταν κατανοούμε πώς αισθάνεται κάποιος και ξέρουμε ότι η συμπεριφορά του δεν πηγάζει από κάποια κακή πρόθεση, είναι πιο εύκολο να τον αντιμετωπίσουμε με καλή διάθεση και αυτό μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει στην επικοινωνία μας μαζί του.
Η καλή σχέση και επικοινωνία της γιαγιάς και του παππού με τους γονείς του παιδιού, μόνο οφέλη μπορεί να έχει για το ίδιο, απολαμβάνοντας την αμέριστη αγάπη και των δύο πλευρών. Το αντίθετο βέβαια ισχύει όταν το παιδί είναι στο επίκεντρο συνεχών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου