Κάποιο τυχαίο γεγονός είναι δυνατό σ' αυτή τη φάση να τρομάξει το παιδί και να δημιουργήσει κάποιο φόβο σαν αντίδραση. Πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν το κλάμα στην πόρτα του νηπιαγωγείου ή τα κλάματα κατά τη διάρκεια της νύχτας και τις νυχτερινές επισκέψεις στο κρεβάτι τους. Αυτό που πολλές φορές χαρακτηρίζουμε σαν «άγχος αποχωρισμού» είναι στην ουσία φοβία αποχωρισμού, φοβία για το άγνωστο και νέο.
Στην προσχολική ηλικία, αλλά και σχολική, εμφανίζονται φόβοι για διάφορα αντικείμενα ή καταστάσεις, π.χ. σκύλους, γιατρούς, σκοτάδι.
Εδώ είναι βασικό να ξεχωρίσουμε μεταξύ του φόβου, γιατί κάτι συνέβη πραγματικά, δηλαδή το παιδί είχε κάποια άσχημη εμπειρία με το αντικείμενο-κατάσταση, και του «εικονικού» φόβου, δηλαδή αν το παιδί μεταφέρει κάποια εσωτερική σύγκρουσή του πάνω σε ένα αντικείμενο ή μια κατάσταση, στην προσπάθεια του να γίνει κύριος του προβλήματος.
Σ' αυτή την ηλικία είναι δυνατό το βράδυ, μια με δυο ώρες αφού τα παιδιά κοιμηθούν και μετά, να φωνάξουν τρομαγμένα. Είναι ανάστατα, κλαίνε, έχουν τα μάτια ανοιχτά, χωρίς όμως, να είναι εντελώς ξύπνια.
Μια άλλη συχνή μορφή φόβου σ' αυτή την περίοδο, είναι η σχολική φοβία, που είναι ο φόβος του αποχωρισμού, από το γονικό περιβάλλον. Ο φόβος για το σχολείο, έχει να κάνει με μαθησιακά και κοινωνικά προβλήματα στο χώρο του σχολείου.
Ολοκληρώνοντας τις τάξεις του δημοτικού και στην εφηβεία είναι δυνατό να εμφανιστούν φόβοι, που είναι στενά συνδεδεμένοι με τη ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη των παιδιών.
Εκδηλώνονται με φόβους για το σκοτάδι, κλέφτες, φόβο θανάτου. Αυτοί είναι δυνατό να οδηγήσουν συχνά σε αναγκαστικές πράξεις, όπως συνεχή τακτοποίηση πραγμάτων και τελετουργίες.
Οι γονείς οφείλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, μέσα από ψύχραιμη οπτική και θετική επικοινωνία με τα παιδιά.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου